Hoi allemaal!

Het is weer tijd voor een update. Sorry allemaal, ik had al eerder een nieuwe blog willen schrijven, maar daar ben ik helaas niet aan toe gekomen. Dit keer heeft de reden niet te maken met onveilige steden en enge hostels, maar met het feit dat ik gewoon zo erg genoten heb de afgelopen weken dat ik er niet eerder aan toe ben gekomen.

De afgelopen weken heb ik nog drie prachtige Italiaanse steden bezocht: Florence, een dagtripje naar Siena & Verona. Wat een verschil met Napels! De steden zijn goed verlicht, het is gezellig op straat. Ik heb me hier geen moment onveilig gevoeld. Ook ben ik een paar dagen in Slovenië geweest en inmiddels ben ik in Kroatië.

De eerste dag in Florence heb ik weer een free walking tour gedaan om zo de stad wat te leren kennen en wat meer te weten gekomen over de geschiedenis. Helaas was het een gids die zijn dagelijkse verhaaltje op een monotone manier opdreunde. Dus echt goed heb ik niet geluisterd. 'S middags heb ik heerlijk op mijn eigen tempo de stad verkend. Ik heb een bezoekje gebracht aan de prachtige kathedraal van Florence: Duomo Santa Maria del Fiore, en de Campanile di Giotto, de klokkentoren, beklommen. Het uitzicht vanaf de toren is prachtig, maar als je last hebt van claustrofobie dan raad ik je sterk af om omhoog te gaan. De trap is steeds maar erg smal, en door de drukte kun je soms geen kant op, of moet je met alleen je tenen op de tree wachten tot alle tegenliggers voorbij zijn. Maar gelukkig maakt het uitzicht dat allemaal goed. Het zonnetje scheen lekker op de oranje daken en op de marmeren kathedraal. Ook was het vermakelijk om te zien hoe mensen al zuchtend en zwetend boven kwamen, blij dat ze eindelijk weer daglicht zagen en even konden bijkomen nadat ze 414 treden beklommen hadden. Waarschijnlijk kwam ik zelf ook zo boven, maar dat terzijde. 'S avonds had ik op Ponte Vecchio afgesproken met Kate, een meisje uit Korea dat studeert in San Diego, omdat ze zich niet op haar gemak voelt in haar eigen land, waar een vreselijke prestatiecultuur heerst. We besloten samen naar Piazzala Michelangelo te gaan om daar de zonsondergang te kijken. We hadden in de supermarkt een flesje Toscaanse wijn en een kurkentrekker gekocht, beklommen de trappen naar het plein en zochten boven aan de trap, tussen de menigte, een plekje om te zitten. Opnieuw een prachtig uitzicht! Helaas kwam er vlak voor de zonsondergang bewolking opzetten, waardoor we niet de zonsondergang te zien kregen waar we op gehoopt hadden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was erg gezellig en we praatten honderduit over cultuurverschillen, familie en reizen. Toen de fles leeg was beseften we pas dat iedereen alweer weg was en dat we drie uren aan een stuk door gepraat hadden. De trap die 3 uur geleden nog overvol zat met mensen was nu, op ons en heel wat lege flessen bier en wijn na, weer helemaal leeg. Ook moesten we beide naar de wc en kregen ook best trek. We hebben beide een heerlijke pasta gegeten en zijn toen teruggelopen naar het hostel.

Donderdag heb ik een bezoekje gebracht aan het museum over de Duomo, de Battistero di San Giovanni (de doopkapel die hoort bij de kathedraal) en ik heb opnieuw heel wat traptreden getrotseerd om om de top van de koepel van de kathedraal te komen. De kathedraal is net iets hoger dan de Giotto toren en eigenlijk kon ik maar geen genoeg krijgen van het mooie uitzicht over de stad. De zon doet daarin zo veel en de blauwe lucht steekt prachtig af tegen de oranje daken en geel gekleurde gebouwen.

'S middags heb ik een bezoek gebracht aan het Uffici museum, een van de oudste kunstmusea in de wereld. Ondanks dat er veel zalen gesloten waren ivm een renovatie was het gigantisch groot. Je kunt hier uren rondlopen als je wilt. Na 3 uren vol bewondering gekeken te hebben naar de beeldhouwwerken en schilderijen trok de zon toch weer mijn aandacht en besloot ik aan het water te genieten van de laatste zonnestralen van de dag.

Het hostel in Florence was trouwens erg fijn! Elke dag werd Mn bedje opgemaakt, ik kreeg een handdoek (waardoor ik mijn reishanddoek lekker in Mn tas kon laten zitten) en het allerbeste: er was altijd gratis eten. 'S ochtends stond er een heerlijk uitgebreid ontbijt klaar, 's middags zoete en hartige hapjes en 's avonds lekkere salades. Ook wel eens fijn om even lekker groenvoer te eten in plaats van pizza's en pasta's. Ik loop gemiddeld volgens mij wel 10km op een dag, dus dat compenseert wel weer, maar even wat afwisseling was erg aangenaam. Daarnaast verbindt eten! Er waren altijd mensen in de common room waardoor het eenvoudig is om mensen te ontmoeten. Zo heb ik Kate ontmoet. Ook raakte ik aan de praat met een Amerikaanse jongen die op een wijngaard werkt en nu in Europa verschillende wijngaarden bezocht om te kijken wat de verschillen zijn en wat hij ervan kon leren. Dit wisselde hij af met het bezoeken van steden. Ook heb ik een keer ontbeten met twee Franse zusjes. Hun vader is piloot en ze proberen nog zo veel mogelijk te genieten van de gratis vluchten die ze daardoor kunnen maken (wanneer ze 26 zijn krijgen ze namelijk geen gratis vluchten of korting meer). Het was de ochtend van de schietpartij op Orly Airport in Parijs. Toen we het nieuws zagen schoot bij de meiden de stress even toe. Direct werden verschillende Franse nieuwssites gecheckt, waarna de rust terugkeerde. Ze reageerden daarna heel nuchter op het nieuws. Het was de zoveelste keer en voor hen was dit een bewijs dat de militairen inmiddels goed getraind zijn en precies weten hoe ze met een dergelijke situatie om moeten gaan.

Vrijdag besloot ik de bus naar Siena te nemen. Ik had veel positieve verhalen gehoord over deze stad en veel mensen hebben me aangeraden om er naartoe te gaan. Ze hadden allemaal gelijk: wat een fijne stad! Het was een heerlijke ontspannen dag. Ik heb heerlijk op een terrasje gezeten op Piazza del Campo, de kathedraal bezocht en heerlijk in een park gezeten waar een groepje studenten het afstuderen vierde. Dat herinnerde mij er ineens weer aan dat ik ook afgestudeerd ben... ik zou het bijna vergeten. Doordat ik binnen een week na mijn eindpresentatie in het vliegtuig naar Porto ben gestapt heb ik er nog niet echt bij stilgestaan dat ik officieel geen student meer ben (al maak ik hier nog gretig gebruik van de studentenkorting). Ergens maakte het me een beetje verdrietig. Het is een dubbel gevoel. Na die vreselijk stressvolle periode van scriptie schrijven ben ik blij dat ik er vanaf ben. Vooral het gedoe met de Hanzehogeschool was erg vervelend, maar het blijft een gek idee dat ik geen colleges meer hoef te volgen. Ik kan me nog niet echt een voorstelling maken bij het feit dat ik straks (hopelijk) aan het werk ben.

Ik probeer nog zoveel mogelijk te genieten van de laatste paar weken van mijn reis. Omdat ik graag terug wil zijn voor het laatste clubkamp met de jongeren wil ik voor vrijdag 7 april terug zijn. Het feit dat ik nog geen retourticket had geboekt maakte me steeds onrustiger, ik heb een paar dagen verschillende vliegtickets in de gaten gehouden en verschillende reisscenario's bedacht en besproken met Martin en met heit en mem. Uiteindelijk heb ik na lang wikken en wegen een ticket geboekt vanuit Venetië voor dinsdag 4 april. Keuzes maken kan soms best lastig zijn. Het plan voor nu: Verona, Ljubljana en Bled, een weekje ontspannen in Kroatië en de laatste dagen genieten in Venetië.

De laatste weken dus.... dat voelt best gek. Het is zo'n heerlijke tijd. Ik leef simpel, maar voel me rijk. Ik ontmoet fantastische en bijzondere mensen en ik kom op prachtige plaatsten. Ik leer nieuwe culturen en leer mezelf steeds beter kennen. Ook maak ik kennis met alle mogelijke snurkgeluiden die mensen kunnen produceren tijdens het slapen. En geloof me: daar zit veel verschil in en het is onvoorstelbaar hoe luid men kan snurken! Het bezorgt me af en toe een slapeloze nacht, maar ach, dat hoort bij hostels.

Daarnaast is het voorste vak van mijn tas inmiddels een soort ultiem overlevingspakket geworden. Alle kleine vakjes zitten propvol, het lijkt chaos, maar ik weet precies waar alles zit. Zo zorg ik dat er altijd twee müslirepen en een flesje water inzitten, papieren zakdoekjes, wat velletjes toiletpapier, desinfecterende handgel, pleisters, paracetamol, een klein tubetje zonnebrand, een powerbank en een kabel om mijn telefoon op te laden, oordoppen, een dwarsligger (om ongemakkelijke situaties in een restaurant te voorkomen) en zelfs een tekentang. Ook kan ik mijn backpack inmiddels gigantisch snel inpakken en krijg ik hem gemakkelijk op mijn rug (in het begin leek dat misschien nog wat stuntelig). Ik krijg nog steeds wel vaak de vraag of iemand me even moet helpen en dan zeg ik steevast (en een beetje eigenwijs) dat ik misschien klein ben, maar dat ik het heus zelf wel kan.

Zaterdag ben ik met de bus naar Verona afgereisd. De stad van Romeo en Julia! Het was een prachtige busrit door het Toscaanse landschap. Omdat er in Verona geen hostels zijn besloot ik te overnachten in een jeugdherberg. Ik kon niet reserveren, maar op de (zeer simpele en ouderwetse) website stond dat er altijd plek was. Best spannend, want een reservering geeft toch houvast en zekerheid de jeugdherberg was gevestigd in een enorme villa op een heuvel aan de rand van de stad. Het voelde alsof ik op kamp. De geur die er hing, de lange eettafels in de eetzaal, tieners die 's ochtends (met veel kabaal) lang stonden te tutten voor de spiegel en jongens die stiekem op de meidengang heen en weer liepen en uiteindelijk bij hun vrouwelijke klasgenootjes naar binnen slopen. Er waren twee vrouwenkamers voor 'travelers' zoals ik en de overige kamers op de (vrouwen-)verdieping waren voor een groep Italiaanse scholieren.

Ik voelde me erg op mijn gemak in het hostel. In de prachtige grote tuin hoorde je alleen de vogels zingen en kon ik even tot mezelf komen. 's Avonds brandde de openhaard in de gemeenschappelijke ruimte en er was een lieve kat die bij me op schoot kwam liggen. De rust die er hing (ondanks de lawaaiige scholieren) deed me goed.

Nadat ik mijn bedje had opgemaakt ben ik maar op ontdekkingstocht gegaan. Lekker even de stad verkennen. Nog niet naar alle toeristische plaatsen, maar gewoon even sfeer proeven en een beetje door het centrum dwalen. Al snel kwam ik er achter dat het toch wel erg klein is. Ik was van plan om 3 nachtjes in de jeugdherberg te blijven, maar dit was waarschijnlijk toch iets te veel. Daarnaast zou het mogelijk zijn om een extra bestemming in mijn reisschema toe te voegen als ik een dagje korter zou blijven. Ik besloot eerst even de volgende dag af te wachten.

Zaterdag was het tijd om de toerist uit te hangen. Ik besloot allereerst naar het huis van Julia te gaan. Nouja, niet het echte huis natuurlijk, want het is maar een verhaal. Ik was er vrijdag even langsgelopen en toen zag ik dat het ontzettend druk was. Gelukkig was het nu een stuk rustiger en had ik alle tijd om rustig op het binnenplaatsje rond te lopen. Vooral de toegangspoort naar het binnenplaatsje is erg bijzonder. De muren zijn zwart van de stift omdat mensen de namen van hun (geheime) liefdes op de muur schrijven. Bijzonder om dit te zien, vooral dat het zich niet beperkt tot de toegangspoort, maar twee winkelpanden verderop staan de gevels nog vol met hartjes en namen. Zelfs boven zijn volgeplakt met kauwgom...

Na mijn bezoekje aan het huis van Julia ben richting de Arena gelopen. Dit Romeinse Amfitheater is nog steeds in gebruik, in de zomer worden er namelijk veel operavoorstellingen gehouden, maar je kunt de arena ook bezoeken. Het blijft bijzonder om rond te kunnen lopen in eeuwenoude gebouwen. De rest van de dag heb ik lekker rustig door het centrum gelopen, een boek gelezen in de zon op een rustig pleintje en natuurlijk een lekkere Italiaanse 'gelato' gegeten.

Terug in het hostel besloot ik toch maar om een dagje eerder uit Verona te vertrekken. Daarom boekte ik de bus naar Ljubljana en (op aanraden van Jan) een hostel in een oude gevangenis!

Maandag had ik dus weer een lange reisdag voor de boeg. Ik vertrok ik met de trein vanuit naar Venetië, om vanaf daar de bus naar Ljubljana te nemen. Om 6 uur 's avonds kwam ik enigszins hongerig aan in Ljubljana. Nadat ik mijn bed opgemaakt had en Mn tas een beetje uitgepakt had ben ik op aanraden van het meisje achter de receptie naar een Balkanrestaurantje gegaan. Het was een restaurant vol mannen waar regelmatig een luide bulderlach te horen was. Je weet wel, zo'n lach dat ze het hoofd achterovergooien en schudden van de lach. Het eten was heerlijk, een beetje een te grote portie voor mij, maar (vergeleken met de Italiaanse prijzen) echt spotgoedkoop.

Dinsdagochtend, na een heerlijk ontbijtje in het hostel, kon ik dan eindelijk de stad verkennen. Ik had zoveel positieve, maar ook een paar negatieve geluiden gehoord, dus ik was erg benieuwd. Gelukkig kan ik inmiddels zeggen dat ik me aansluit bij de positieve verhalen. Wat een geweldige stad is dit!! De sfeer die er hangt is fantastisch, de mensen zijn heel erg vriendelijk en het is een prachtige stad om te zien. Groot voordeel is dat het centrum klein is waardoor alles op loopafstand is.

Ljubljana Castle stond als eerste op mijn lijstje. Na een kleine wandeling kwam ik bij het kasteel bovenop de heuvel. Vanaf hoer heb je een prachtig uitzicht over de stad en over de natuur eromheen. Ik heb een beetje rond het kasteel gelopen en op het binnenpleintje gekeken voordat ik via een ander pad weer naar beneden gelopen ben. Dit wandelpad kwam uit in de winkelstraat van het oude gedeelte van de stad. Ik heb voor mezelf altijd een beetje de regel dat ik pas mag winkelen op de laatste dag dat ik in een stad ben, en pas nadat ik gezien heb wat ik wil zien. Maar voldoen aan die regel was hier echt niet mogelijk. In het straatje waren allemaal leuke designerwinkeltjes te vinden. Veel winkeltjes verkochten spullen van lokale designers en veel interieuraccessoires. Het is maar goed dat ik alleen een backpack mee heb, want Martin: anders had ik je hele huis even ingericht ;)

Na de winkeltjes en een lekker bakje koffie heb ik mijn toeristische rondje vervolgd langs de farmers market, prachtige pleintjes, mooie parken, de kathedraal, de universiteit met de prachtige bibliotheek en natuurlijk langs de Ljubljanica, de rivier die door de stad loopt. De rivier is een fijne plek in de stad. Er zijn veel terrasjes en of het nu bewolkt is of de zon schijnt: er zitten altijd mensen op het terras. Het lijkt Groningen wel :) dat verklaard misschien ook wel waarom ik het zo'n fijne stad vind. Het is overzichtelijk, veilig en altijd gezellig.

Eenmaal terug in het hostel ontmoete ik Matthias. Een Duitse jongen die van Stuttgart naar Griekenland reisde, we raakten aan de praat en besloten samen in de stad te gaan eten. Eenmaal tijdens het eten merkte ik al snel dat we niet echt dezelfde interesses hadden. Het was soms een beetje ongemakkelijk door de vele stiltes die er vielen. Matthias had een week lang gewandeld door de wildernis en met niemand gesproken, hij was vast toe aan een praatje. Ach, en voor een avondje is dat ook best prima.

Woensdag besloot ik om naar Bled te gaan. Bled is een klein stadje in het noorden van Slovenië en is vooral bekend door het prachtige meer van Bled. Eenmaal aan het ontbijt kwam Matthias naar me toe met de vraag of we samen naar Bled konden gaan, omdat hij daar vandaag ook naar toe ging. Ach ja, waarom ook niet. Achteraf denk ik dat ik meer had genoten van de prachtige natuur als ik alleen was geweest. Soms is het gewoon fijner om op je eigen tempo te lopen en te genieten van de rust en de stilte. Ik weet dat ik steeds beter Mn gevoel kan herkennen, maar ik moet misschien nog leren om af en toe nee te zeggen.

Toch heb ik geprobeerd om te genieten van het mooie Bled. Na een uurtje met de bus door de prachtige natuur van Slovenië kwamen we aan in het dorpje. Allereerst hebben we wat rondgelopen in het centrum. Vervolgens zijn we om het meer heen gelopen. Een prachtige wandeling! Het meer, met het eilandje en de kerk in het midden van het eiland, is vanaf elke hoek prachtig. Ik kon daardoor ook maar moeilijk stoppen te foto's maken en genieten van het uitzicht. Matthias had een iets ander tempo en wilde (voor mijn gevoel) zo snel mogelijk rond. Helaas was het een koude dag, dus na de wandeling besloten we op te warmen in een cafeetje. Op aanraden van de receptioniste probeerden we Krenba Rezina, een soort tompouce met custard en slagroom. Zeg maar gerust een mega suikerbom! Maar wel erg lekker!!! Na de pitstop vervolgenden we onze wandeling naar het kasteel van Bled. Helaas was het verwachte uitzicht niet te zien door de dichte mist die er om het stadje heen hing.

Na nog wat door het stadje rondgedwaald te hebben, besloten we de bus terug te nemen. We waren toch eigenlijk ook wel uitgepraat. Eenmaal terug in Ljubljana besloot ik nog even lekker te ontspannen. Ik heb heerlijk in de gemeenschappelijke ruimte op een stapel kussens boer zoekt vrouw gekeken. Heerlijk om dit ook te kunnen volgen tijdens mijn reis. Daar kan ik erg van genieten.

Voor donderdagavond had ik een nachtrust geboekt naar Dubrovnik. Ik moest rond 5 uur weg vanuit Ljubljana om vervolgens in Zagreb over te stappen op de bus naar Kroatië. Ik had dus nog een volledige dag in Ljubljana om heerlijk te genieten van deze stad. 'S ochtends nam ik weer deel aan een free walking tour, voor mijn dosis geschiedenis over Slovenië en Ljubljana. De tour was erg goed en uitgebreid en de guide was erg sarcastisch, heerlijk ;)

Na een stevige lunch (het avondeten zou er waarschijnlijk wel bij in schieten) was het dan toch eindelijk tijd om de winkeltjes van binnen te bekijken en uiteindelijk sloot ik mijn dag af, zoals het hoort in Ljubljana, buiten op het terras aan het water met een lekker bakje koffie!

In mijn volgende blog zal ik schrijven over mijn tijd in Dubrovnik en in Zadar, de stad waar ik vandaag naar toe ben gereisd.

Liefs en een dikke knuffel uit Kroatië,

Johanneke